پووووف

بخدا نمیخوام اینطوری باشم یا ناشکری کنم ولی دست خودم نیست.

من چیزی کم ندارم ولی خیلی بی حوصله شدم. امروز به کادو هدیه گفتم بیا پیشم ولی دوست پسرش آشغالش نذاشت. حتی گفتم گوشی و بده بهش بگم که بذاره ولی بازم نذاشت.

آدم بمیره همچین دوستایی نداشته باشه. اینقدر ...

کاش می فهمیدم باید چیکار کنم؟

چند سال دیگه مگه زنده ام؟ مگه چند سال یک آدم جوون می مونه؟

زندگی پوچ شده. اصلا زندگی یعنی چی؟

یعنی دنیا بیای و یک چند سال بچه ای و بعدش و ازدواج و بچه و بعدم پیری و بعدشم مرگ.

تازه اون دنیاش به نظر من کسل کننده تر از این دنیاست. چون همه چی همین جور بهت میدن و از همه چی زیاده و هیچ چیز خاصی وجود نداره.

نمی دونم شلید خاصیت زمستون باشه.شایدم دارم خل میشم.

امروز کم بود با دوستم(هدیه) دعوا کنم. اصلا حوصله اونم ندارم به نظرم یه احمق به تمام معناست. میخوام دیگه نرم طرفش ولی اون ول کنم نیست.

بهش گفتم یه چند وقته اعصاب ندارم طرفم نیا که حرفای بدون فکر میزنم که ناراحت میشی. گفت قربونت برم که اخلاقت سگی مثل خودم.

منم گفتم خدا نکنه مثل تو باشم.

اونم ناراحت شد ولی قهر نکرد باهام!

کاش قهر میکرد تا بشینم به بهونه اون یک دل سیرگریه کنم.

خدایا شکرت ها ولی فکر کنم دارم زوال عقل پیدا میکنم.شایدم دارم تلقین میکنم. سن رشدم نیستم که بگم مال نوجوونی.

به هر حال امیدوارم یک راه تازه واسم باز بشه. اگه کسی فهمید من چم شده و باید چیکار کنم ممنون میشم از راهنمایی ام کنید.